سال 90 شاهد یک پدیده‌ی نادر بودیم که ضعف و عدم آینده نگری خیلی‌ها رو به رخ کشید:
البته فکر کنم تفاوت دید سیستماتیک و کل نگر طراحی و دید مهندسی رو هم نشون داد. ما که توی مملکتمون مهندسان اسمی دارن همش تصمیم‌های کلان می‌گیرن یا حداقل تصمیم‌سازی می‌کنن باید احساس خطر کنیم.
”
هفته اول مهر 1390 شاهد پدیده نادری خواهیم بود که تابحال اتفاق نیفتاده بود:

یک ماهواره از رده خارج شده ی ناسا به نام “UARS” که 20 سال پیش به فضا پرتاب شده، به اندازه یک اتوبوسه و 6 تن وزن داره، از مسیر چرخش خارج شده و به سمت زمین در حال سقوطه؛ تخمین زده شده که تا آخر سپتامبر یعنی تا آخر هفته اول مهر، تکه های این ماهواره، که احتمالا قسمت زیادیش در گذر از جو از بین خواهد رفت، در فاصله بین کانادا تا آمریکای جنوبی سقوط خواهند کرد.

تخمین زده شده که 532 کیلوگرم از مواد تکه تکه شده این ماهواره در 26 قطعه بزرگ و کوچک در 800 کیلومتر روی زمین به صورت پراکنده فرود خواهد اومد و خساراتی به جای خواهد گذاشت.

مکان اصابت این تکه ها بین کانادا تا آمریکای جنوبی تا 2 ساعت قبل از برخورد، به صورت دقیق قابل پیش بینی نیست.

مثل اینکه کم کم ضعف های انسانی در اقتصاد و مهندسی و … داره خودش رو حسابی نشون می ده … خدا کنه اقلاً این قسمت قضیه درست شبیه سازی شده باشه و تر کش هاش به این سمت زمین برخورد نکنه و بعدا بگن اشتباه شبیه سازی بوده.

به بچه مدرسه ای ها هم بگین موقع رد شدن از خیابون، اول سمت چپ رو نگاه کنن بعد سمت راست رو اگر ماشینی نبود، آسمون رو هم یه نگاهی بندازن شاید یه تیکه ماهواره بخوره تو سرشون، اگر چیزی نبود می تونن رد بشن.

http://www.gizmag.com/nasa-satellite-will-crash-back-to-earth-in-the-next-few-weeks/19827/
“